Rom 3, 28.
Dette
verset kan me sjå på som ein konklusjon på det han har skrive tidlegare. Spørsmålet
er korleis eit menneske kan bli frelst. Det står det mykje om i Bibelen. Og det
kan seiast på fleire måtar utan at dei treng å motseia kvarandre.
Og Paulus
er ganske sikker på at han talar rett. Om denne saka er det ikkje tvil. Her
kan me seia at Luther liknar litt på han. Også han slår denne saka fast utan
diskusjon eller tvil. Det var vel om me og hadde noko av det. Ei tvilande og
vinglande tru har lite kraft i seg.
Me tenkjer
her på første setning i verset: Vi er overtydde om… Bibelomsetjingane kan
variera noko her. I 1930 og -38 bibelen er det slik: Vi holder for/ vi held
fyre. Bibelen Guds ord omset det slik: Vi holder fast på… Og i den siste
2011-Bibelen står det slik: Vi hevder at.
Alle
desse uttrykka kan me skjøna slik at det ligg ei overtyding bak: Ut frå Guds
ord må det vera slik. Derimot er eg ikkje glads for uttrykket i
1978-omsetjinga: Vi meiner at… Guds frelse har ikkje noko med vår meining å
gjera. Det gjeld heile tida Guds meining. Og den tyske tolkaren W. F. Besser
skriv om dette slik: Det er grunngjeve i Guds frelsesord og gjerning og byggjer
på Guds nåde og forteneste.
Og ut frå
dette kan me seia: Me er overtydd om og kjem difor ikkje bort frå det Gud har
sagt. Og eigentleg er det godt å vita at frelsa er noko fast og sikkert. I
verda er det mykje uvisse om mest alt. I den bibelske læra kan me trekkja fram
fleire sider med er overtydde om på denne måten:
1. Gud skapte alt.
Det ser
me alt i det første verset i Bibelen, 1. Mos. 1. Og det vert teke opp att i
Joh1,1f. I Salme 33 vers 6 og 9 finn me og fine vers om dette. Mennesket er
Guds finaste handverk, eit meisterstykke av Gud som ingen vitskapsmann kan
gjera etter han. Og me vart skapte ved ei særskilt handling av Gud, ikkje som
ei utvikling av det som alt var til. Her vil me som kristne hevda at Darwin tok
feil, o9g det gjer også evolusjonslæra hans i vår tid. For dei avset Gud.
Etter
Bibelen er det Gud som har gjort alt og med det eig han også alt og alle. Han
styrer over verda og har rett til oss menneske. Men menneske fekk ein «fri»
vilje til å lyda Gud eller å fornekta han. Adam og Eva gjorde det siste.
Men
skapinga var ikkje tilfeldig, men etter ein plan. Og Han skapte menneska i sitt
bilete, og tyder enkelt nok at dei var så fullkomne som eit menneske kan vera.
For det var Gud som handla sjølv om me ikkje kan skjøna alt til punkt og
prikke.
2. Synda er ein realitet.
I den
første boka i Bibelen kap. 3 ser me korleis det hende. Synda kom inn i verda
ved slangen si freisting og menneska sin ulydnad. Det var starten. Men me ser
det også kva dag – på TV, i aviser, i ord og gjerning der me møter menneske.
Her er mykje vondt i verda. Og det stammar frå syndefallet.
Så merker
me også at synda er inne i oss – alle. Det øydelegg livet for mange. Om folk
lever i denne synda og gjer opp med Gud, går die mot fortapinga. Det er den
visse avslutning på livet utan samfunn med skapar og frelsar.
Og
Bibelen slår fast at alle har synda. Ingen kjem difor unna Guds dom. Rom. 3,
23. Me står skuldige innfor Gud av di me sjølv har våre ulydig mot Han, v. 19.
Og me må vera merksam på at all synd er mot Gud og ikkje berre mot menneske.
David fekk sjå det då han synda så grovt med Batseba: Mot deg åleine har eg
synda, Salme. 51, 6. Det var nok Gud som viste han det då han erkjende.
Me kan
seia med salmediktaren: Jeg står for Gud som allting vet og slår mitt øye
skamfull ned. Jeg ser min synd, at den ser stor i tanker, gjerninger og ord… Då
er me overtydde om at synda er alvorleg.
3. Eg er udugeleg.
Det er
den neste overtydinga. Og her må Gud arbeida mykje med oss for å via oss det.
Det ligg i oss at me vil klara oss sjølve. Me er som born som seier: Eg skal
gjera det, eg kan…
Guds Ande
arbeider på å føra oss til erkjenning av at me aldri blir gode nok. Men me
prøver å gjera så mykje me kan og trur at det skal hjelpa oss til himmelen. I
bibelsk språk er det kalla lovgjerningar. Det er ikkje alle slags gjerningar.
Det er slikt me gjer for å bli frelst. Det er god moral, mykje bøn,
hjelpearbeid både heime og i andre land. Kan ikkje det hjelpa meg til å bli ein
kristen? Vil ikkje Gud sjå med blide augo på meg når eg gjer noko godt? Kan eg
ikkje då venta å få ein himmelbillett?
Den
Heilage Ande må nok arbeida mykje på deg som har det slik. Han vil visa deg at
i dette er du og alle andre duglause. Me kan ikkje hjelpa Gud. Det nyttar ikkje
med offer og arbeid og iver for Guds sak. Det hjelper ingen til himmelen.
Paulus
hadde prøvd det – som farisear. I Fil. 3 reknar han opp fleire gode sider ved seg
sjølv og trudde at det var nok. Han seier til og med at han var lytelaus i
rettferd etter lova. V. 6. Slik tenkte farisearane på hans tid, men dei tenkte
feil. Hans ei9ga rettferd var ikkje nok.
Luther gjorde
noko av det same. Han pinte seg sjølv, reiste til Roma og gjekk opp ei trapp (Scala
sancta) med mange bøner. Men han fekk ikkje fred i hjarta. Det skreik i han:
Korleis skal eg få ein nådig Gud? Lenge levde han i denne villfaringa. Til
siste måtte han og alle me som vart frelst siga i kne og sanna: Eg maktar ingen
ting i dette. Eg kan ikkje bli frelst, døra er stengd for meg. Du er sæl om du
om du vert overtydd om det. For då kjem det neste:
4. Trua.
Trua
kjem, seier Bibelen. Men korleis? Ikkje ved å høyra det menneska seier. Rom.
10, 17 seier det klårt: Trua kjem av forkynninga, ved Kristi ord. Etter vers 16
er det evangeliet. Men det er altså Kristus som kom med evangeliet, hans ord og
gjerning er evangeliet. Dette er veldige ord med himmelsk kraft. Svensken Erik
Bernspång seier: «Ei sann tru kan berre bli fødd ved evangeliet, budskapet om
Jesus Kristus.»
I praksis
skjedde det gjerne slik: Du såg til slutt at du ikkje kunne gjera noko til
frelse. Det såg mørkt ut og du gav opp all von. Så høyrde du eller las om Jesus
som ville og kunne frelsa syndarar. Du fekk høyra at han hadde gjort det du
skulle og betalt di syndeskuld hjå Gud. Ordet om Jesus traff deg og du
skjøna: Hvis dette er sant, er eg likevel frelst. Du hadde sleppt trua på deg
sjølv og feste di lit til det Jesus var og sa og hadde gjort. Der var frelsa.
Luther seier noko om dette i Romerbrevskommentaren: Apostelen lærer altså at eit menneske lever berre ved trua si og tillit til Gud, og ikkje av gjerningane sine, men aleine av Guds barmhjertighet. Og: Me trur fast og sikkert, ja me veit, me er overtydd ved Ordet, at syndarane er rettferdige ved tru.
Berre Gud
kan frelsa, utan vår hjelp. Me er alle som røvaren på krossen. Han ber oss om å
ta imot Jesus, Joh. 1, 12. Det er å tru. Det er å overgi seg til Gud.
Mi
frelsesvisse er då ikkje det eg kjenner eller føler eller opplever eller gjer.
Mi visse om frelse er Jesus. Den danske prestedottera song slik før ho døydde:
Å tro, det er å legge seg end ved korsets fot,
Og begge
armer strekke sin Herren Kristi imot.
Alt dette
kan me tru og ta imot av di me som kristne er overtydde om at Bibelen talar
sant og er Guds heilage ord. Der finn me vår frelsesgrunn og der er mat for
sjela livet ut. Heilt til den dagen Han kjem att og kallar oss heim. Amen.