Bibelen.
Bibelen er ei bruktbok. Den skal slitast ut. Den
er dagleg mat for dei kristne, og ei oppgåvebok for livet.
Eg fekk bestefar sitt Nytestamente av
mor ein gong. Denne boka er stygg. Blada fell frå kvarandre, og dei er skitne.
Det ser eg på som teikn på at det var ei bruktbok. Ho var ikkje til stas i
bokhylla. Eg ser for meg bestefar ute på åkeren. Han tenkjer på åndelege ting –
han var haugianar. Så må han forlata arbeidet og går inn etter boka utan å ta
seg tid til å vaska hendene. Og der mellom slitne blad fann han svar.
Slik skal Bibelen nyttast. Me skal
ikkje kritisera Skrifta. Me er ikkje store nok tanakar til det, korkje lekfolk
eller teologar. Me skal akseptera den gamle boka, og bruka den. La den ikkje
stå i bokhylla til pynt og støva ned. Då får du støv på hjarta.
Somme gonger vil Bibelen vera til dom
for deg. Gud talar så sterkt til oss om livet vårt. Og det er ikkje i samsvar
med Guds vilje. Me lever oftast etter våre eigne tankar. Når me ikkje likar
Bibelen sine ord, skal me ikkje falla for freistinga til å seia det er galt.
Tenk heller slik: Eg trur ikkje eg skjønar alt dette. Og me må truleg venta til
æva og himmelen før me får svar på mange av våre spørsmål.
Eg er skremd av at folk i høge
stillingar i kyrkja så vel som lekfolk i praksis kritiserer Bibelen.
Nils Dybdal Holthe.
