Pinse.

Kva tyder PINSE

Nå er det pinsehelg, eller kvitsunn som det eigentleg heiter på nynorsk. Det er den siste av dei tri store kristne helgene me har i året: Jul, påske og pinse. Den første talar om Jesu kome, den andre om Jesus død og oppstode. Den siste er Anden si høgtid. Den heilage Ande hadde nok vore på jorda frå skapinga av, som det står i 1. Mos. 1, 2. Litt enkelt kan me seia at før pinse kom Anden i spesielle situasjonar og til einskilde menneske. 

I pinsehelga (Apg. 2) hende det så noko heilt radikalt nytt. Det vart som ein ny tidsalder åndeleg tala. Nå vart ikkje lenger Anden så spesiell, nå vart han ålmenn på den måten at han kallar alle og vil bu hjå alle. Og så er han Jesu representant på jorda.- Han var talsmannen som Jesus skulle senda då han sjølv drog heim att til sin himmel. Der ventar han forresten på oss. 

For å bli med i det himmelske, heilage koret må me altså fylgja det kallet som Anden kjem med. Han kan nytta andre menneske som minner deg om det evige, eller han talar gjennom ei bok eller eit blad du les. Han kan til og med koma til deg i einsemnd, ved nattetid eller når du er ute på ein spasertur. Då får du tankar om at du gjerne vil til himmelen, og at det hastar å gjera seg klar. 

I den situasjonen er det viktig å vita dette: Det er berre gjennom Jesus Kristus du kan bli med på himmeltoget! Det er han som er frelsar og ingen annan. Kvifor skulle han elles lida og døy ein slik smertefull død som han opplevde i påskehelga? Difor er pinsen eit ekstra kall til frelse. Vil du ikkje gjera deg klar nå? Det kan du gjera ved å erkjenna di synd, be Gud om nåde og tilgivelse og så festa di tillit og tru til det Jesus gjorde på krossen for oss. Då sona han synda og slik opna ein dør til himmelen.

Nils.

Frelsens grunnlag

Når vi skal bygge hus, er det selvsagt og nødvendig med en grunnvoll. Og den må være god og solid. Frelsen har også en grunnvoll. Det er Jesus og hans frelsesverk for oss. Når vi tror på Jesus som vår eneste redningsmann, har vi begynt å bygge vårt liv på en trygg grunn. Den står i alle stormer her i livet. Og enda bedre: Den står i den siste store strid når vi skal ut fra livet her i verden og inn i det himmelske rike. Vår kristne tro er avhengig av Jesus. Det er bare der vi får fred i sjelen og syndenes forlatelse. Der får vi også et nytt håp for evigheten.

Grunnlaget er altså det Jesus gjorde på korset. Da døde han for våre synder. Han gjenopprettet syndefallet slik at alle mennesker kan få det rette med Gud. Men vi må ta imot. Frelsens kommer av seg selv om vi venter hele livet.

Å ta imot er å tro. Og troen kommer ved å høre evangeliet forkynt. Når Guds ord om Jesu død og forsoning blir forkynt igjen og igjen, skapes troen i vårt liv. Da gjelder denne sangstrofen:

Å tro det er å takke, Guds vei er nådens vei

Går tidt det oppad bakke, Gudsbarnet klager ei.

Slik skrev prestedattera Emilie  Thorup i Danmark før hun døde året etter.

Og det kan også vi synge i troen.

Nils Dybdal Holthe.

8. mai. Fridom.

Fridomsdagen.

I desse dagar er det minne om fridomsdagen i 1945. Krigen var slutt. Den dagen hugsar eg godt. Far hadde vore i Osen. Heime sette han sykkelen frå seg og kom bort til oss gutane som prata med drengen, han Per. Du kan ta fri i dag, sa far til han, for nå er landet fritt!

  Så stort var det for dei vaksne. Me små skjøna ikkje så mykje av det. Men det var klårt: Noko stort hadde hendt. Seinare har eg tenkt på det mange gonger. Og nå høyrer me stadig om folk som er i krig, som lir og døyr. Somme er på flukt frå land til land. Alle søkjer ein trygg og fri stad.

  Då kjem også tanken på ein annan fridom. For me har ikkje berre strid mot ytre krefter og menneske. Det er noko vondt inne i oss også. Me har alle høyrt om folk som let vondskapen koma ut og øydeleggja for andre. Men me har alle noko i oss. Då har eg lese om ein som sa: Får Sonen gjort dykk fri, vert de retteleg frie. Det er ein hovudtone i den kristne bodskapen om Jesus som Frelsar. Og det er stort.

(Ord for dagen 7. mai 2015.)