Fridomsdagen.
I desse
dagar er det minne om fridomsdagen i 1945. Krigen var slutt. Den dagen hugsar
eg godt. Far hadde vore i Osen. Heime sette han sykkelen frå seg og kom bort
til oss gutane som prata med drengen, han Per. Du kan ta fri i dag, sa far til
han, for nå er landet fritt!
Så stort var det for dei vaksne. Me små
skjøna ikkje så mykje av det. Men det var klårt: Noko stort hadde hendt.
Seinare har eg tenkt på det mange gonger. Og nå høyrer me stadig om folk som er
i krig, som lir og døyr. Somme er på flukt frå land til land. Alle søkjer ein
trygg og fri stad.
Då kjem også tanken på ein annan fridom. For
me har ikkje berre strid mot ytre krefter og menneske. Det er noko vondt inne i
oss også. Me har alle høyrt om folk som let vondskapen koma ut og øydeleggja
for andre. Men me har alle noko i oss. Då har eg lese om ein som sa: Får Sonen
gjort dykk fri, vert de retteleg frie. Det er ein hovudtone i den kristne
bodskapen om Jesus som Frelsar. Og det er stort.
(Ord for dagen 7. mai 2015.)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar